Recensie Silence of the Tides

natuurfotografie.nl
Bob Luijks – 30 november 2020
“De film Silence of the Tides en daarmee ook dit boek is mijn liefdesverklaring aan de Wadden. Want ik houd onvoorwaardelijk van het Wad. Dat doe ik al heel lang en het zal nooit minder worden”, aldus Pieter-Rim de Kroon, maker van de film en dit boek. De Kroon vervolgt: “Toen we de film voor het eerst op een enorm bioscoopdoek in Cinemascoop-formaat zagen met een driedimensionale soundtrack in Dolby Atmos ervaarden we dat de enorme shots zo’n fotografische zeggingskracht hadden en zo’n sterk visueel verhaal vertelden dat al snel het idee voor het boek ontstond. Een boek dat zich als het ware zou laten ‘lezen’ als film. De film is 102 minuten lang, in 24 beelden per seconde, alles bij elkaar 146.880 filmframes. Ik heb de mooiste en meest krachtige ‘frames’ geselecteerd. En zo ontstond er een visueel verhaal op papier waarin de beelden wederom hun eigen kracht en volgorde opeisen.”

Een klein verhaaltje: Een bootje komt aan, iemand stapt uit met een paar bomen. Ze worden geplant op het Wad als markering van de visfuiken.

Ik heb de film zelf nog niet gezien. Voor wie de film wel eerder zag, zal het boek een bron van herkenning oproepen. Heb je de film nog niet gezien, dan ga je je inderdaad zelf verhaaltjes bedenken. Zo zit dit boek ook in elkaar. De foto’s horen echt bij elkaar. Op het ene moment zie je een ruimtelijke setting, op het volgende moment de actie van een paar mensen op het Wad. Of een serie kleinere foto’s die een (heftige) actie tussen vogels of een time lapse laten zien. Overal verhaaltjes.

Vechtende bergeenden. Het gebeurt in een split seconde. Nu kun je het gevecht eens frame voor frame bekijken.

Steeds weer is er die ruwe Wadbewoner die in zijn mysterieuze treintje over het Wad raast. Achter in het boek staan de titels van de foto’s; het blijkt Hannie in zijn lorry. Maar wie is dan die Hannie? Het blijkt de postbode. Enkele Duitse eilandjes zijn alleen maar met zo’n treintje te bereiken, het is er te ondiep voor een boot. Enkele tientallen gezinnen zijn op deze manier op dit vervoer aangewezen en hebben allemaal hun eigen lorry. Het bleek overigens niet zo gemakkelijk om de ritten van Hannie in beeld te brengen, omdat het nogal een hobbelig traject is. Op deze website lees je meer over de making of van de film. Interessant is ook de manier van filmen aan boord van een F16. Het is uiteraard niet toegestaan om als cameraman mee aan boord te gaan, dus was er wat old school inventiviteit nodig.

Terug naar het boek. Het is dus helemaal opgebouwd uit filmframes. Dat laat zien dat film en fotografie nu echt in elkaar gaan overvloeien. De resolutie is genoeg voor paginavullende foto’s. Soms zijn de foto’s spread breed geplaatst. Alleen dan loopt de scherpte wat terug, zeker bij shots die toch al onder water minder lichtomstandigheden waren gemaakt.

Spread van een zeehond. De scherpte loopt iets terug.

Het boek toont het gehele Waddengebied, van Texel tot Denemarken. Niet op de toeristische manier, maar vanuit de fragiele relatie tussen mens en natuur. De getijden vormen voor beide de rode draad. Zo ga je van zandsuppletie, naar vogels die net uit het ei kruipen (op de volgende pagina’s blijken het lepelaars), en via een militaire oefening naar paardenkarren om vervolgens in een yogasessie te belanden. Geen puur natuur dus, maar het werkelijke verhaal van het Wad in al zijn veelzijdigheid.

Het Wad verandert doorlopend door het getij.

In film is een consistente beeldstijl nog belangrijker dan de fotografie. Het boek heeft dan ook van voor tot achter een wat mysterieuze, ruwe sfeer met weinig verzadigde beelden. De kleuren blauwgrijs en allerlei bruintinten overheersen.

Een boek dat leest als een film. Vaak is het een boek bij een film, maar hier is het boek de film. Dat maakt dit boek echt anders. In de toekomst zullen we dit met de mogelijkheden van 8K vaker gaan zien. Wie weet fotograferen we in de toekomst zelfs wel bijna niet meer en halen we overal het beste frame uit enkele minuten film. Ik heb de film nog niet gezien, maar ben daar inmiddels wel nieuwsgieriger naar geworden. Niet alleen de postbode intrigeert, ook de terugkerende organist doet een duit in het zakje. Dit boek koop je niet voor de mooiste Wadfoto’s, maar wel voor de verhalen. Al die verhaaltjes zorgen ervoor dat je geboeid blijft en dat is in menig ‘normaal’ fotoboek met louter mooie beelden, maar met minder verhaal of diepgang, wel eens anders.

Een moment in het leven van een lepelaarskolonie.

Volg ons
Deel clips